Det Brännchen

Brännchen um gräne Rin, fleßt vir de gånz Gemin, fleßt Dåch uch Nocht;
ous dem sich alle Legd, Wängters- uch Sommerszekd Wasser hu brocht, Wasser hu brocht.

Gangelche flitä kit, dreiwt bäs hi’t Wasser nit, Spaß allerlå.
Spaß di gewännt e Loch, Krag af zwië Dil zebråch, schroa na nor schroa, schroa na nor schroa.

Medche gor blaß uch giël, kit mät dem Kenche schniël, Motter äs krånk.
Brängt är de liëtzte Schlack, ach no er kurzer Rack, låt s’ af der Bånk, låt s’ af der Bånk.

Hans sprächt: genach fir hegt, schmeißt de Sens af en Segt, naß wä gebuët; 
ställt sich un’t Brännchen un, tankt sich uch än de Grun, wo hi in huët, wo hi in huët.

Wandersmann kit eraf, sprit sich seng Zaddern af, huët afgedäscht.
Wonn hi nor Hanger häw, Pali gor angem brät, t’ Brännchen dåt läscht, t’ Brännchen dåt läscht.
 

Peter Georg Meyndt (* 5. Januar 1852 in Birthälm; † 17. Dezember 1903 in Reichesdorf)